Her gün birileri ölürken...

Her gün birileri ölürken, ne söylenebilir? Ne yazılabilir?

Ölen önemli, tanınmış, sevilen biriyse yokluğunun dünyada ve yaşamımızda bırakacağı boşluğun acısıyla merhuma methiyeler düzülebilir… Düzülüyor da…

Bir süredir burada herhangi bir yazı paylaşmıyorum. Takip edenler farkındadır. Fakat şöyle bir baktığımda fark ettim ki en son yazım Erol Günaydın’ın ölümüyle ilgiliydi… Sonra ne çok kıymetli insan öldü… Hepsiyle ilgili bir iki satır bir şey karalamak mümkündü. Ama yapmadım. Sonra aylar önce çok önemli bir ressamımızın, çok önemli bir tablosu hakkında yazdığım yazının on binlerce kişi tarafından tıklandığını, belki de okunduğunu gördüm. Şaşırdım. ( özellikle ressamın ve eserin adını yazmıyorum. Yazarsam arama motorlarında bulunacak ve bu yazı yine sırf içinde o adlar geçiyor diye tıklanacak.)  

Kaybedilen kişi hakkında duygusal bir yazı yazmak da enikonu bir işe dönüştü ne yazık ki son günlerde. Hatta ölenle en son röportajı yapmak, ölen hakkında yakın zamanda bir kitap yazmış olmak ne yazık ki medyada bir “şans” olarak algılanır oldu. Bu nedenle yaşı kemale ermiş mühim kişilerle hiçbir vesile yokken, sırf “yakında Hakk’ın rahmetine kavuşursa kullanırız.” Zihniyetiyle yapılan çalışmalar bile var… Elden geldiğince bu sistemin dışında durmak isteyenlerdenim. Yoksa şahit olunan ölümler tabii ki ben de üzüyor. Fakat bundan böyle ölen birinin ardından bir yazı yazmamak niyetindeyim. Yaşayanlar hakkında, yaşarlarken yazmak ne kadar önemli.

Ölüm hayatın gerçeği… Kıymetli, özel, değerli insanlar da ölüyor, karaktersiz, kötü, aşağılık yaratıklar da… Belki de bir te ölüm karşısında hepimiz eşitiz.

Hiçbirimiz ölümsüz değiliz.

Belki de bir başkasının ölümüne yalnızca bir ölümsüz gerçekten üzülebilir. Gençlerin zamansız ölümlerinden söz etmiyorum. O bambaşka bir yazının konusu.

Sözün özü; yaşanan ölümler ve yazılan ölüm yazıları sonucunda bir karar verdim. İnsan eğer yazacaksa yaşamak hakkında yazmalı… Ben de öyle yapacağım…