Her gün birileri ölürken, ne söylenebilir? Ne yazılabilir?
Ölen önemli, tanınmış, sevilen biriyse yokluğunun dünyada ve
yaşamımızda bırakacağı boşluğun acısıyla merhuma methiyeler düzülebilir…
Düzülüyor da…
Bir süredir burada herhangi bir
yazı paylaşmıyorum. Takip edenler farkındadır. Fakat şöyle bir baktığımda fark
ettim ki en son yazım Erol Günaydın’ın ölümüyle ilgiliydi… Sonra ne çok
kıymetli insan öldü… Hepsiyle ilgili bir iki satır bir şey karalamak mümkündü.
Ama yapmadım. Sonra aylar önce çok önemli bir ressamımızın, çok önemli bir
tablosu hakkında yazdığım yazının on binlerce kişi tarafından tıklandığını,
belki de okunduğunu gördüm. Şaşırdım. ( özellikle ressamın ve eserin adını
yazmıyorum. Yazarsam arama motorlarında bulunacak ve bu yazı yine sırf içinde o
adlar geçiyor diye tıklanacak.)
Kaybedilen kişi hakkında duygusal
bir yazı yazmak da enikonu bir işe dönüştü ne yazık ki son günlerde. Hatta
ölenle en son röportajı yapmak, ölen hakkında yakın zamanda bir kitap yazmış
olmak ne yazık ki medyada bir “şans” olarak algılanır oldu. Bu nedenle yaşı
kemale ermiş mühim kişilerle hiçbir vesile yokken, sırf “yakında Hakk’ın
rahmetine kavuşursa kullanırız.” Zihniyetiyle yapılan çalışmalar bile var…
Elden geldiğince bu sistemin dışında durmak isteyenlerdenim. Yoksa şahit olunan
ölümler tabii ki ben de üzüyor. Fakat bundan böyle ölen birinin ardından bir
yazı yazmamak niyetindeyim. Yaşayanlar hakkında, yaşarlarken yazmak ne kadar
önemli.
Ölüm hayatın gerçeği… Kıymetli,
özel, değerli insanlar da ölüyor, karaktersiz, kötü, aşağılık yaratıklar da…
Belki de bir te ölüm karşısında hepimiz eşitiz.
Hiçbirimiz ölümsüz değiliz.
Belki de bir başkasının ölümüne
yalnızca bir ölümsüz gerçekten üzülebilir. Gençlerin zamansız ölümlerinden söz
etmiyorum. O bambaşka bir yazının konusu.
Sözün özü; yaşanan ölümler ve
yazılan ölüm yazıları sonucunda bir karar verdim. İnsan eğer yazacaksa yaşamak
hakkında yazmalı… Ben de öyle yapacağım…
.jpg)
KIVANÇ NALÇA'DAN BİR YUNUS EMRE ŞİİRLERİ ALBÜMÜ
GEL GÖR BENİ
Albüm İçeriği
1. Gel Gör Beni Aşk Neyledi
2. Sensiz Yola Girer İsem
3. Ey Sözlerin Aslın Bilen
4. Sen Bu Cihan Mülkünü
5. Ey Yaranlar Demeyin Bana
6. Sözü Bilen Kişinin
7. İşitin Ey Yarenler
8. Sana İbret Gerek İse
9. Geldi Geçti Ömrüm Benim
10. Biz Dünyadan Gider Olduk
11. Aşkın Aldı Benden Beni
12. Onca Zar Eyler
Her kim ki aşka müşteri, canına od vurmuşlar…
Yunus, küçük çilehanede çenesi müttekaya yaslı, gözleri açık öylece durmaktaydı. Çahâr darb tıraşa vurulalı hayli vakit geçmişti. Kaşları, saçları bıyığı ve sakalı sanki biraz uzamıştı. Yazıcı İdris'in kapı aralığından bilmem ne zaman bıraktığı, biraz kül katılmış çavdar ekmeğiyle bir tas su, çilehanenin bir köşesinde öylece durmaktaydı. Küçük tahta kapı şöyle biraz aralıktı sanki. Tamamen kapanmamıştı. Kapı aralığından içeri sızan gün ışığı mıydı ? Bilmem… Uykuda mıydı ? Uyanık mıydı ? Bir düş mü görüyordu yoksa bir başka âlemde miydi ? Bilmem… Dili damağı kurumuştu susuzluktan, içmiyordu. Bir el Yunus'a bir kadeh uzattı.
"İç," dedi sonra bir ses.
Kana kana içti Yunus…
İçtiği buz gibiydi…
Bal gibiydi.
Kıvanç Nalça, Tuz adlı bu romanında Yunus Emre'nin Moğol istilası altındaki Anadolu'da Taptuk Emre dergâhına sığınıp, orada kendisini var edecek gerçeğe ulaşma yolculuğunu anlatıyor. Yunus'un birbirinden hisli dizeleriyle süslü bu romanda ilâhi aşkın gücünü damarlarınızda hissedecek ve Yunus Emre'nin evrensel büyüklüğüne bir kez daha tanık olacaksınız.
.jpg)
.jpg)
.jpg)